— Dede, Allah niye herkese aynı şeyleri vermemiş?
Dede gülmüş:
— Evladım, Allah eksik vermez. Kimi aklıyla duyar, kimi kalbiyle görür. Önemli olan, bakarken görebilmek, dinlerken anlayabilmek...
10-16 Mayıs Engelliler Haftası’ndayız. Ama laf aramızda, haftasıyla olmaz bu işler. Gönlüyle olur, vicdanıyla olur, empatiyle olur. Yani insanlığın iç sesiyle olur.
Gelin, önce bir duralım. Şehrin ortasında yürürken kaldırımdaki çukurda sendelediğimizde, bir saniyeliğine görmeyen bir kardeşimizin hayatını hayal edelim. Ya da asansörü olmayan bir binada, bir koltuğa mahkûm edilen genç bir arkadaşımızı düşünelim. O merdiven her gün değil, her an engel.
Biz sağlıklı yürüdüğümüzü, rahat konuştuğumuzu, duyduğumuzu, gördüğümüzü zannediyoruz ya... Asıl engel, başkasının ihtiyacını göremeyen gözde, duyamayan kulakta, anlamayan kalpte. Çünkü bazı engeller bedende değil, vicdandadır.
Engelli olmak bir kusur değil, ama engel olmak kusurdur. Kimi tekerlekli sandalyesiyle özgürce dolaşmak ister, kimi bir işte çalışmak, üretmek... Onlara acımak değil, fırsat vermek gerekir. Çünkü her insan, fırsat bulduğunda bir yıldız gibi parlayabilir.
Peki biz ne yapacağız? Her şeyden önce, engelli bireylerin sadece “yardıma muhtaç” olmadığını kabul edeceğiz. Onlar bizim gibi bir birey. Üreten, düşünen, hisseden, isteyen. Şehirlerimizi, sokaklarımızı, kamu binalarımızı buna göre düzenleyeceğiz. Asıl mesele, gönüllerdeki basamakları kaldırmak.
Engelli bir vatandaşın gözünden bakabilmek, bir gün bizim başımıza da gelebilecek gerçeğini unutmamaktır. Hayat bir denge, yarın ne getireceğini kimse bilemez.
Sonuç mu?
Ne demiş atalarımız. “Bir elin nesi var, iki elin sesi var.” Biz birlikte güçlü, birlikte anlamlıyız. Engelli kardeşlerimize sadece bir hafta değil, her gün omuz verelim. Onların sesine ses, yoluna ışık, hayaline yoldaş olalım.
Unutmayalım… Engel bedende değil, zihindedir. Zihinleri açmak da bizim elimizdedir.