Haberin aslı ne kadar doğru bilinmese de.
“Eşim hapiste, çocuklarım aç” diye haykırarak kendini boşluğa bırakıyor.
Ve hayat bir anne çığlığıyla susuyor.
Eve giren polis, açlıktan ağlayan iki çocukla karşılaşıyor.
Bu bir yoksulluk değil, bir yokluk intiharıydı.
Bu bir ekonomik kriz değil sadece.
Bu, bir toplumun sessiz çöküşüdür.
Çünkü bir annenin açlıktan çocuklarını kurtaramadığı için intihar ettiği bir yerde,
Sadece devlet değil, toplum da görevini yapmamış demektir.
Bu ülke, “Komşusu açken tok yatan bizden değildir” diyen bir peygamberin ümmetiydi.
Peki, hani biz öyle bir millettik ki “komşusu açken tok yatan bizden değildir”?
Ne zaman unuttuk bu sözü?
Peki, ne oldu bize?
Bir anne “çocuklarım aç” diyerek canına kıyıyor.
İki çocuk, açlıktan kıvranıyor.
Ve bu durum haftalarca kimsenin dikkatini çekmiyor.
Bu sadece bir devletin değil, bir toplumun da iflasıdır.
Ne zaman sadece kendi kapımızın önünü süpürmeye başladık?
Ne zaman diğer dairelerden gelen sessiz ağlamaları duymamaya alıştık? Muhtar neredeydi o mahallenin?
Belediyenin sosyal yardımları, Aile Bakanlığı’nın görevlileri nerede?
Hani “vatandaşın yanındayız” diyen iktidar yetkilileri?
Sosyal devlet dediğimiz şey yalnızca afiş mi asar?
“Vatandaşın yanındayız” diyenler sadece seçim meydanlarında mı görünür?
Ama daha acısı şu soruların cevabıdır:
O apartmanda başka kimse yok muydu?
Yan dairede ağlayan çocukların sesini neden duymadık?
Bir annenin çığlığı bu kadar mı sessiz geçerdi aramızdan?
Biz neredeydik?
Aynı apartmanda, aynı mahallede, aynı şehirde yaşayan bizler…
O kadının çığlığını neden duymadık?
O çocukların açlığını nasıl fark etmedik?
Bu bir yoksulluk değil, bir yokluk trajedisidir.
Ve bu trajedide sadece aç kalanlar değil, Görmeyen, duymayan, paylaşmayan herkes biraz ölüdür.
Çünkü bu ülkede bir anne, çocukları aç diye canına kıyıyorsa,
Bunun adı “ekonomik sıkıntı” değil;
Bunun adı vicdan iflasıdır.
Ve vicdanlar sustuğunda, sadece insanlar değil, toplumlar da ölür.
Bir Anne, Bir Çığlık, Bir Sessizlik: Bu Ölüm Kimin Suçu?
İşte bu yüzden bu bir yoksulluk değil, yokluk intiharıdır.
Karnı doymayanı göremeyen devlet de…
Yan dairedeki çığlığı duymayan biz komşular da…
Çünkü bu yalnızca bir annenin değil, hepimizin utancıdır.
Müslüman bir ülkede, “komşusu açlıktan ölüyor” ve biz sadece izliyorsak,
Artık kimse inancından, vicdanından, insanlığından bahsetmesin.
Çünkü bu yalnızca bir annenin değil, hepimizin utancıdır.